sərf

1.

is. <ər.> Xərc; sərf etmə, xərcləmə, işlətmə. Sərf etmək (eləmək, qılmaq) – 1) xərc etmək, işlətmək, xərcləmək, pul və s. qoymaq (bir işə). Əziz balalar!. . Məktəb vasitəsilə öyrəndiyimiz elmləri, fənləri insanlar arasında intişar etmək fikrində bulunduq, . . biz üç yoldaş qüvvətimizi sərf etdik. N. N.. Əziz artıq pul sərf edib özgə maşınına xəlvət minməyi sevməzdi. S. Rəhman; 2) xeyir vermək, xeyirli olmaq, lazım olmaq, sərfəli olmaq. Kar özünə sərf eyləyəni eşidər. (Ata. sözü); 3) həsr etmək. Qulam müəllimin arzusu o idi ki, yetmiş-həştad yaşına qədər ömür sürsün və bu ömrün hamısını da müəllimliyə sərf etsin. . S. R.. <Dustaq> vax- tının çoxunu oxumağa, yazmağa sərf edirdi. Ə. Vəl..

2.

is. <ər.> qram. Morfologiyanın köhnə adı.